Ang The Naked Truth ng Bench at ang Kultura ng Pagsalat

Kamakailan lamang ay pinagkaguluhan ang fashion show na may pamagat na The Naked Truth. Itinanghal dito ang ilang bagong produktong underwear ng Bench. Syempre, patok na patok ito sa mga kabataan. Pinatingkad ito ng pagpaparada sa mga hubad na katawan ng mga modelo (mga seksing babae't lalaki).

Hindi magkamayaw ang mga pumila at bumili ng tiket para lamang masaksihan ang mga hinahangaang modelo. Halos pumantay ang eksena sa phenomenon ng pista ng Poong Nazareno sa dami ng namamanata na nagnanais makita at makahaplos man lamang sa hubad na katawan.

Kung sa pista ng Poong Nazareno ay mayroong siksikan at gitgitan maipunas man lamang ang panyo sa imahe, sa The Naked Truth ay ganoon din. Sa parehong okasyon, nandoon ang pagpupursige.

Marami nang pag-aaral ang nagawa tungkol sa okasyon ng pista ng Poong Nazareno. Lumabas na mayaman ang okasyong ito sa mga sayn (sign) na kapupulutan ng mga konseptong panlipunan. Hindi rin naman siguro malayo na mayaman din sa sayn ang okasyong The Naked Truth na pwedeng kapulutan ng mga konseptong panlipunan.

Lutang na lutang sa nasabing okasyon ang "kultura ng pagsalat". Halos hindi magkamayaw ang pagnanais ng mga manonood na masalat ang mga modelo. Makikita ito sa mga taong nabigyan ng pagkakataong makaakyat sa entablado para mainterview. Carpe Diem (o seize the day) ang peg para makasalat. Kung sa Quiapo ay sa Poon, sa Araneta Coliseum naman ay sina Van Opstal at Ellen Adarna.

Ngayon, ano ba ang ibig sabihin ng "pagsalat". Ang pagsalat ay hindi padaplis. Isa itong paglapat sa PABALAT na tumatagos naman sa NILALAMAN.

Kapag sinabing "nasalat ko ang pyesa ng mahjong" nangangahulugan itong lumapat ang iyong pandama sa pabalat pyesa. Hindi lang dun natatapos sapagkat ang layunin ng pagsalat ay upang madama (at maunawaan) ang mismong nilalaman.

Samakatuwid, lumalampas sa pandama at umaabot sa pag-unawa ang pangyayari ng pagsalat. Kaya nga siguro kapag sinabing "na-touch ako sa sermon ng pari" ibig sabihin ikaw ay naliwanagan. Nanuot ito sa iyong kalooban.

Kung gayon, kung talagang mauunawaan natin ang kultura ng pagsalat, malaki ang maitutulong nito sa ating lipunan. Kailangang damihan pa natin ang ating pagsalat.

Ang mga taong gobyerno, halimbawa, ay hindi pwedeng puro padaplis lamang sa kanilang pag-alam ng pangangailangan ng taumbayan. Kailangan nilang salatin ang tunay na kalagayan. Kailangan nilang damhin nang mas malaliman ang pabalat ng mga problema upang mas maunawaan ang nararapat na solusyon.

Lumalabas ngayon na ang "naked truth" ay kulang pa tayo sa matinong kultura ng pagsalat. Ano ang dahilan ng magagaling nating lingkod-bayan at mistulang kulang ang pagnanasa (desire) nilang sumalat o magpasalat? Anong klaseng lipunan itong tumitingin lamang sa pabalat at kulang na kulang sa pagsalat? May magagawa ba tayo dito upang kahit paano naman ay umangat ang kalagayan ng mga "salat". ;)

ANG ERASERHEADS AT ANG NOSTALGIA NG KANTANG "1995"

May bagong inilabas na kanta ang Eraserheads nitong nakaraang araw. Kaya ang tulad kong mananampalataya ng nasabing nabuwag na banda ay nagkukumahog maghanap ng kopya. Salamat sa mga rakistang mabilis pa sa alas kwatro na nag-upload ng dalawang kanta sa youtube.

"1995" ang una kong napakinggan. Isang nostalgia o paglingon sa nakaraan ang trip ng kanta. Binuksan ito ng pangungumustang-patanong: "Saan, saan na napunta kislap ng 'yung mata? May babalik pa ba?"

Hindi maiwasang mag-flashback ang ilang alaala ng 1995--katorse anyos pa lamang ako, usong-uso ang kantang "Alapaap" at "Halik ni Hudas", senador na rin noon si Tito Sotto, taon rin kung kailan tinalo ng diabetes ang tatay ko at kinuha ni Lord, unang beses akong naglakas-loob manligaw at syempre busted sa muse ng kabilang section namin noong high school, at syempre hindi rin makakalimutan na pinili ng Ginebra si EJ Feihl (over Duremdes and Cariaso) kaya 0-10 sila sa isang kumperensya.

Masarap lumingon sa nakaraan. Yung mga bagay na masakit dati, pwede mo nang tawanan na lamang ngayon. Kaya siguro ang kasunod na linya ng kanta ay "Ngayon ang langit ay bughaw at sya'y sumasayaw, ako'y nasisilaw...." Biglang flash-forward sa kasalukuyan. Tipikal na hirit ni Ely Buendia na hahamunin kang mag-isip kung anong koneksyon. Dahil sa pag-iisip ng koneksyon, mapapabuntong-hininga ka na lamang dahil hindi mo rin makita ang koneksyon ng "nostalgia trip" ng Eheads at Esquire Magazine. Malamang may kaugnayan sa pera at ano pa ba? Pera lang ang nagpapatakbo sa buhay ng tao ngayon.

Dinaan na naman tayo ng mga namumuhunan sa pa-effect ng nostalgia para makabenta. Dahil nag-iinvest ang mga namumuhunan sa mga bagay na tumatatak sa atin (unang halik, unang tikim, unang break-up, unang pagpunta sa mall, unang karanasan sa abroad: lahat ay may katapat na produkto), maging ang Eraserheads ay naging isang mabentang "commodity". At, kahit maaari na namang atakihin si Ely habang nakikihalubilo sa kinaiinisan niyang bandmates, mapapakanta pa rin ito sa ngalan ng alam mo na.

Pero, mararamdaman mo rin na nasusuka na rin ang nagsulat ng kanta sa kanilang ginagawa. Ito marahil ang kahulugan ng pinauulit-ulit sa gitna at sa huling bahagi ng kanta: "Pwede bang sunugin ang tulay? Ayaw kong sumabay. Sinong papatay? Ako'y naghihintay sa 1995."

Bakit nga ba binubuhay pa natin ang patay? Bakit kailangang magtanim ng huwad na memorya ng naagnas nang tunog at chemistry ng banda? Bakit ayaw pang ilibing ng Esquire Magazine ang pinaglamayan nang banda noong konsyertong pinamagatang "FINAL Reunion"? Hindi kaya tayong mga "inosenteng" hindi nagtataka ang pwedeng sumagot ng mga katanungang ito? ✌️