Sabado, Disyembre 27, 2014

Bulag ang Pag-ibig (Kasabihan na sa atin)

Noong bata pa ako, sumikat ang kantang "Lakas Tama". Ang rakistang banda noong 90's na Siakol ang nagpasikat nito. Punk ang tugtugan nila kaya patok sa kabataan noon (hindi pa naman ganoong katanda ngayon). Bulag daw ang pag-ibig, sabi ng kanta.

Bakit kaya nga sinasabing bulag ang pag-ibig? Ang dami nang taong naging mangingibig, nananatili pa rin naman ang kanilang paningin. Pero, bakit kalimitang sinasabi pa rin na bulag ito?

Ngayong ako ay nag-asawa, saka ko lamang naunawaan ang matandang kasabihan. Hindi naman sa walang nakikita talaga ang taong umiibig (hindi talagang bulag). Mas mainam sigurong sabihing mas kakaiba ang nakikita ng taong umiibig.

Nakikita ng mapanlait na mundo ang katabaan ng isang tao. Pero, sa isang taong umiibig "healthy" lamang siya. O di kaya para sa ibang tao, ulikba o nognog ang kulay ng balat ng isang tao. Pero, sa taong umiibig kumukutikutitap pa rin ang tingin niya dito.

Hindi naman sa hindi nakikita ng taong nagmamahal ang katakawan ng minamahal niya. Sa halip, ang nakikita niya ay ang pagiging "magana nitong kumain". Kaya hindi totoong "bulag" o walang nikikita ang taong nagmamahal. Sa tingin ko, maraming nakikita ang taong nagmamahal na hindi nakikita ng taong hindi "lakas tama".

Isang taon na rin kaming kasal (December 28) ng pinakamamahal ko at siyang nag-iisang dahilan. Buti na lamang at bumili ako ng maraming gayuma sa Quiapo. Sabi pa noong binilhan ko, dagdagan ko pa raw ng helmet para hindi matauhan kung mauntog. Lokong mama yun! Hehe! Sapat na siguro ang ilusyon at magic ng pag-ibig para makita niya ang "Emmanuel de Leon" sa akin na hindi marahil nakikita ng ibang tao.

Maraming salamat, Hun, sa walang kondisyong pagmamahal. Salamat sa pagbibigay mo kay Elle sa buhay ko. Mamahalin kita habang ako ay ako at ikaw ay ikaw. Ang pag-ibig ko sa iyo ay gustong magpatunay na mayroong FOREVER. Tiwala lang. :)

Happy anniversary, Hun! Hindi ko maipapangako ang isang marangyang buhay, isang magandang lahi lamang. Hehe! MAHAL KITA!

Linggo, Disyembre 7, 2014

Nostalgia ng Ilaw Pamasko ng UST

Usong-uso sa ating panahon ang "throwback Thursday" at "flashback Friday". Isa itong paraan upang magpakita ng sabayang instans ng kahapon, ngayon, at bukas sa ating buhay. Ang tawag dito ay nostalgia. Para saan nga ba ang nostalgia? Bakit mahalaga ito sa atin?

Habang namamasyal ako sa UST kanina at pinagmamasdan ang makukulay na ilaw pamasko, napansin kong wari baga'y gusto nitong mag-throwback tayo. Ang istratehiya ng paglalagay ng makukulay na ilaw ay hihimukin kang tumanaw pabalik sa nakaraan--sa mga karanasan mo sa paaralan. 

Inilagay ang mga ilaw sa mga lugar na makakapanghimok tumangkilik (parang tindahan sa mall) sa pamamagitan ng nostalgia. Halimbawa, sa krus ng main building na sinasabing sentro ng unibersidad. Sa lovers' lane na malamang ang mga estudyante ay puno ng samu't saring karanasan. Sa arc of the century kung saan una silang pumasok noong freshmen walk na nilagyan rin ng kahulugan. Ang mga ito ay ilang simbolo na nagpapakita ng ugaling maka-kulturang popular. 

Kung baga, hindi na natin kailangang lumayo upang makita ang isang obvious na marka ng kulturang popular. Ang mga ilaw pamasko ng UST ay isa ring espasyo na may kaakibat ding interes sa kanyang pagkakaayos. Kung susuriin natin ang mga nakakabit na ilaw at mga palamuting pamasko ay mga marka rin ng modernidad, urbanidad, at kosmopolitanismo. Nakabatay rin sa kung ano ang uso at panlasa ng inaasahang titingin. Lahat nang ito ay bahagi ng kulturang popular, na kahit tayo ay skeptikal ay tinatangkilik o napapatangkilik din naman tayo.

Walang problema sa nostalgia at kulturang popular na iyan. Ang pagsanib ng kulturang popular sa porma at laman ng unibersidad ay delikado kung hindi tayo mulat dito. Pwedeng magmistulang droga ang karanasan ng pagmamasid sa mga ilaw na pamasko. Pwede itong maging pagtakas sa reyalidad. Na parang paglabas mo ng espasyo ng unibersidad ay nasa iba ka na ring dimensyon. 

May kakayanan itong patingkarin ang karukhaan ng ibang nakamasid lamang sa labas. Hindi man lang pwedeng pumasok at makihalubilo sa taas-noong namamasyal sa loob ng paaralan. Kung baga, kahit na ang primordial na mensahe ng pasko ay "paglaya ng tao", hindi rin naman lahat na palamuting pamasko ay naghuhudyat nito. Kung minsan, ito rin ay nagpapatingkad ng matinding pagkakasadlak ng mahihirap at kawalang pakialam ng nakakariwasa sa buhay.

Ito siguro ang matatawag na paradox ng nostalgia: na sa pag-igting ng pagnanasang makabalik, lalo lamang nabubura ang alaala ng pinagmulan. Lalong nawawala ang ispiritu ng pasko na matatagpuan sa napaka-abang sabsaban. Simple lamang naman noong unang pasko.

Ganun pa man, ang talagang itinuturo ng mga kulay ng paskong Tomasino, kung tama ang aking pagpapakahulugan dito, ay nakasentro sa krus ng main building. Ang mga ilaw ay ninanais tayong dalhin sa mismong dahilan ng pasko. Nililiwanagan tayo ng mga ito nang hindi tayo maligaw sa mga okasyong panandalian lamang. Iniilawan tayo upang pagkatapos ng mga party at concert ng Paskuhan hindi tayo manatili na lamang dito. Simple lamang ang mensahe nito: ang paskong tomasino ay nakasentro kay Kristo.