Usong-uso sa ating panahon ang "throwback Thursday" at "flashback Friday". Isa itong paraan upang magpakita ng sabayang instans ng kahapon, ngayon, at bukas sa ating buhay. Ang tawag dito ay nostalgia. Para saan nga ba ang nostalgia? Bakit mahalaga ito sa atin?
Habang namamasyal ako sa UST kanina at pinagmamasdan ang makukulay na ilaw pamasko, napansin kong wari baga'y gusto nitong mag-throwback tayo. Ang istratehiya ng paglalagay ng makukulay na ilaw ay hihimukin kang tumanaw pabalik sa nakaraan--sa mga karanasan mo sa paaralan.
Inilagay ang mga ilaw sa mga lugar na makakapanghimok tumangkilik (parang tindahan sa mall) sa pamamagitan ng nostalgia. Halimbawa, sa krus ng main building na sinasabing sentro ng unibersidad. Sa lovers' lane na malamang ang mga estudyante ay puno ng samu't saring karanasan. Sa arc of the century kung saan una silang pumasok noong freshmen walk na nilagyan rin ng kahulugan. Ang mga ito ay ilang simbolo na nagpapakita ng ugaling maka-kulturang popular.
Kung baga, hindi na natin kailangang lumayo upang makita ang isang obvious na marka ng kulturang popular. Ang mga ilaw pamasko ng UST ay isa ring espasyo na may kaakibat ding interes sa kanyang pagkakaayos. Kung susuriin natin ang mga nakakabit na ilaw at mga palamuting pamasko ay mga marka rin ng modernidad, urbanidad, at kosmopolitanismo. Nakabatay rin sa kung ano ang uso at panlasa ng inaasahang titingin. Lahat nang ito ay bahagi ng kulturang popular, na kahit tayo ay skeptikal ay tinatangkilik o napapatangkilik din naman tayo.
Walang problema sa nostalgia at kulturang popular na iyan. Ang pagsanib ng kulturang popular sa porma at laman ng unibersidad ay delikado kung hindi tayo mulat dito. Pwedeng magmistulang droga ang karanasan ng pagmamasid sa mga ilaw na pamasko. Pwede itong maging pagtakas sa reyalidad. Na parang paglabas mo ng espasyo ng unibersidad ay nasa iba ka na ring dimensyon.
May kakayanan itong patingkarin ang karukhaan ng ibang nakamasid lamang sa labas. Hindi man lang pwedeng pumasok at makihalubilo sa taas-noong namamasyal sa loob ng paaralan. Kung baga, kahit na ang primordial na mensahe ng pasko ay "paglaya ng tao", hindi rin naman lahat na palamuting pamasko ay naghuhudyat nito. Kung minsan, ito rin ay nagpapatingkad ng matinding pagkakasadlak ng mahihirap at kawalang pakialam ng nakakariwasa sa buhay.
Ito siguro ang matatawag na paradox ng nostalgia: na sa pag-igting ng pagnanasang makabalik, lalo lamang nabubura ang alaala ng pinagmulan. Lalong nawawala ang ispiritu ng pasko na matatagpuan sa napaka-abang sabsaban. Simple lamang naman noong unang pasko.
Ganun pa man, ang talagang itinuturo ng mga kulay ng paskong Tomasino, kung tama ang aking pagpapakahulugan dito, ay nakasentro sa krus ng main building. Ang mga ilaw ay ninanais tayong dalhin sa mismong dahilan ng pasko. Nililiwanagan tayo ng mga ito nang hindi tayo maligaw sa mga okasyong panandalian lamang. Iniilawan tayo upang pagkatapos ng mga party at concert ng Paskuhan hindi tayo manatili na lamang dito. Simple lamang ang mensahe nito: ang paskong tomasino ay nakasentro kay Kristo.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento