Nostalgia ng Ilaw Pamasko ng UST

Usong-uso sa ating panahon ang "throwback Thursday" at "flashback Friday". Isa itong paraan upang magpakita ng sabayang instans ng kahapon, ngayon, at bukas sa ating buhay. Ang tawag dito ay nostalgia. Para saan nga ba ang nostalgia? Bakit mahalaga ito sa atin?

Habang namamasyal ako sa UST kanina at pinagmamasdan ang makukulay na ilaw pamasko, napansin kong wari baga'y gusto nitong mag-throwback tayo. Ang istratehiya ng paglalagay ng makukulay na ilaw ay hihimukin kang tumanaw pabalik sa nakaraan--sa mga karanasan mo sa paaralan. 

Inilagay ang mga ilaw sa mga lugar na makakapanghimok tumangkilik (parang tindahan sa mall) sa pamamagitan ng nostalgia. Halimbawa, sa krus ng main building na sinasabing sentro ng unibersidad. Sa lovers' lane na malamang ang mga estudyante ay puno ng samu't saring karanasan. Sa arc of the century kung saan una silang pumasok noong freshmen walk na nilagyan rin ng kahulugan. Ang mga ito ay ilang simbolo na nagpapakita ng ugaling maka-kulturang popular. 

Kung baga, hindi na natin kailangang lumayo upang makita ang isang obvious na marka ng kulturang popular. Ang mga ilaw pamasko ng UST ay isa ring espasyo na may kaakibat ding interes sa kanyang pagkakaayos. Kung susuriin natin ang mga nakakabit na ilaw at mga palamuting pamasko ay mga marka rin ng modernidad, urbanidad, at kosmopolitanismo. Nakabatay rin sa kung ano ang uso at panlasa ng inaasahang titingin. Lahat nang ito ay bahagi ng kulturang popular, na kahit tayo ay skeptikal ay tinatangkilik o napapatangkilik din naman tayo.

Walang problema sa nostalgia at kulturang popular na iyan. Ang pagsanib ng kulturang popular sa porma at laman ng unibersidad ay delikado kung hindi tayo mulat dito. Pwedeng magmistulang droga ang karanasan ng pagmamasid sa mga ilaw na pamasko. Pwede itong maging pagtakas sa reyalidad. Na parang paglabas mo ng espasyo ng unibersidad ay nasa iba ka na ring dimensyon. 

May kakayanan itong patingkarin ang karukhaan ng ibang nakamasid lamang sa labas. Hindi man lang pwedeng pumasok at makihalubilo sa taas-noong namamasyal sa loob ng paaralan. Kung baga, kahit na ang primordial na mensahe ng pasko ay "paglaya ng tao", hindi rin naman lahat na palamuting pamasko ay naghuhudyat nito. Kung minsan, ito rin ay nagpapatingkad ng matinding pagkakasadlak ng mahihirap at kawalang pakialam ng nakakariwasa sa buhay.

Ito siguro ang matatawag na paradox ng nostalgia: na sa pag-igting ng pagnanasang makabalik, lalo lamang nabubura ang alaala ng pinagmulan. Lalong nawawala ang ispiritu ng pasko na matatagpuan sa napaka-abang sabsaban. Simple lamang naman noong unang pasko.

Ganun pa man, ang talagang itinuturo ng mga kulay ng paskong Tomasino, kung tama ang aking pagpapakahulugan dito, ay nakasentro sa krus ng main building. Ang mga ilaw ay ninanais tayong dalhin sa mismong dahilan ng pasko. Nililiwanagan tayo ng mga ito nang hindi tayo maligaw sa mga okasyong panandalian lamang. Iniilawan tayo upang pagkatapos ng mga party at concert ng Paskuhan hindi tayo manatili na lamang dito. Simple lamang ang mensahe nito: ang paskong tomasino ay nakasentro kay Kristo.

Ang The Naked Truth ng Bench at ang Kultura ng Pagsalat

Kamakailan lamang ay pinagkaguluhan ang fashion show na may pamagat na The Naked Truth. Itinanghal dito ang ilang bagong produktong underwear ng Bench. Syempre, patok na patok ito sa mga kabataan. Pinatingkad ito ng pagpaparada sa mga hubad na katawan ng mga modelo (mga seksing babae't lalaki).

Hindi magkamayaw ang mga pumila at bumili ng tiket para lamang masaksihan ang mga hinahangaang modelo. Halos pumantay ang eksena sa phenomenon ng pista ng Poong Nazareno sa dami ng namamanata na nagnanais makita at makahaplos man lamang sa hubad na katawan.

Kung sa pista ng Poong Nazareno ay mayroong siksikan at gitgitan maipunas man lamang ang panyo sa imahe, sa The Naked Truth ay ganoon din. Sa parehong okasyon, nandoon ang pagpupursige.

Marami nang pag-aaral ang nagawa tungkol sa okasyon ng pista ng Poong Nazareno. Lumabas na mayaman ang okasyong ito sa mga sayn (sign) na kapupulutan ng mga konseptong panlipunan. Hindi rin naman siguro malayo na mayaman din sa sayn ang okasyong The Naked Truth na pwedeng kapulutan ng mga konseptong panlipunan.

Lutang na lutang sa nasabing okasyon ang "kultura ng pagsalat". Halos hindi magkamayaw ang pagnanais ng mga manonood na masalat ang mga modelo. Makikita ito sa mga taong nabigyan ng pagkakataong makaakyat sa entablado para mainterview. Carpe Diem (o seize the day) ang peg para makasalat. Kung sa Quiapo ay sa Poon, sa Araneta Coliseum naman ay sina Van Opstal at Ellen Adarna.

Ngayon, ano ba ang ibig sabihin ng "pagsalat". Ang pagsalat ay hindi padaplis. Isa itong paglapat sa PABALAT na tumatagos naman sa NILALAMAN.

Kapag sinabing "nasalat ko ang pyesa ng mahjong" nangangahulugan itong lumapat ang iyong pandama sa pabalat pyesa. Hindi lang dun natatapos sapagkat ang layunin ng pagsalat ay upang madama (at maunawaan) ang mismong nilalaman.

Samakatuwid, lumalampas sa pandama at umaabot sa pag-unawa ang pangyayari ng pagsalat. Kaya nga siguro kapag sinabing "na-touch ako sa sermon ng pari" ibig sabihin ikaw ay naliwanagan. Nanuot ito sa iyong kalooban.

Kung gayon, kung talagang mauunawaan natin ang kultura ng pagsalat, malaki ang maitutulong nito sa ating lipunan. Kailangang damihan pa natin ang ating pagsalat.

Ang mga taong gobyerno, halimbawa, ay hindi pwedeng puro padaplis lamang sa kanilang pag-alam ng pangangailangan ng taumbayan. Kailangan nilang salatin ang tunay na kalagayan. Kailangan nilang damhin nang mas malaliman ang pabalat ng mga problema upang mas maunawaan ang nararapat na solusyon.

Lumalabas ngayon na ang "naked truth" ay kulang pa tayo sa matinong kultura ng pagsalat. Ano ang dahilan ng magagaling nating lingkod-bayan at mistulang kulang ang pagnanasa (desire) nilang sumalat o magpasalat? Anong klaseng lipunan itong tumitingin lamang sa pabalat at kulang na kulang sa pagsalat? May magagawa ba tayo dito upang kahit paano naman ay umangat ang kalagayan ng mga "salat". ;)

ANG ERASERHEADS AT ANG NOSTALGIA NG KANTANG "1995"

May bagong inilabas na kanta ang Eraserheads nitong nakaraang araw. Kaya ang tulad kong mananampalataya ng nasabing nabuwag na banda ay nagkukumahog maghanap ng kopya. Salamat sa mga rakistang mabilis pa sa alas kwatro na nag-upload ng dalawang kanta sa youtube.

"1995" ang una kong napakinggan. Isang nostalgia o paglingon sa nakaraan ang trip ng kanta. Binuksan ito ng pangungumustang-patanong: "Saan, saan na napunta kislap ng 'yung mata? May babalik pa ba?"

Hindi maiwasang mag-flashback ang ilang alaala ng 1995--katorse anyos pa lamang ako, usong-uso ang kantang "Alapaap" at "Halik ni Hudas", senador na rin noon si Tito Sotto, taon rin kung kailan tinalo ng diabetes ang tatay ko at kinuha ni Lord, unang beses akong naglakas-loob manligaw at syempre busted sa muse ng kabilang section namin noong high school, at syempre hindi rin makakalimutan na pinili ng Ginebra si EJ Feihl (over Duremdes and Cariaso) kaya 0-10 sila sa isang kumperensya.

Masarap lumingon sa nakaraan. Yung mga bagay na masakit dati, pwede mo nang tawanan na lamang ngayon. Kaya siguro ang kasunod na linya ng kanta ay "Ngayon ang langit ay bughaw at sya'y sumasayaw, ako'y nasisilaw...." Biglang flash-forward sa kasalukuyan. Tipikal na hirit ni Ely Buendia na hahamunin kang mag-isip kung anong koneksyon. Dahil sa pag-iisip ng koneksyon, mapapabuntong-hininga ka na lamang dahil hindi mo rin makita ang koneksyon ng "nostalgia trip" ng Eheads at Esquire Magazine. Malamang may kaugnayan sa pera at ano pa ba? Pera lang ang nagpapatakbo sa buhay ng tao ngayon.

Dinaan na naman tayo ng mga namumuhunan sa pa-effect ng nostalgia para makabenta. Dahil nag-iinvest ang mga namumuhunan sa mga bagay na tumatatak sa atin (unang halik, unang tikim, unang break-up, unang pagpunta sa mall, unang karanasan sa abroad: lahat ay may katapat na produkto), maging ang Eraserheads ay naging isang mabentang "commodity". At, kahit maaari na namang atakihin si Ely habang nakikihalubilo sa kinaiinisan niyang bandmates, mapapakanta pa rin ito sa ngalan ng alam mo na.

Pero, mararamdaman mo rin na nasusuka na rin ang nagsulat ng kanta sa kanilang ginagawa. Ito marahil ang kahulugan ng pinauulit-ulit sa gitna at sa huling bahagi ng kanta: "Pwede bang sunugin ang tulay? Ayaw kong sumabay. Sinong papatay? Ako'y naghihintay sa 1995."

Bakit nga ba binubuhay pa natin ang patay? Bakit kailangang magtanim ng huwad na memorya ng naagnas nang tunog at chemistry ng banda? Bakit ayaw pang ilibing ng Esquire Magazine ang pinaglamayan nang banda noong konsyertong pinamagatang "FINAL Reunion"? Hindi kaya tayong mga "inosenteng" hindi nagtataka ang pwedeng sumagot ng mga katanungang ito? ✌️

An Open Letter by an Alleged Jellyfish

Para sa kinauukulan:

Unang una po, gusto ko pong humingi ng despensa sa pagkakasangkot ko po sa isang National issue noong nakaraang araw. Hindi ko po inaakalang aabot pa ito sa ganitong kalagayan. 

Akala ko po isda rin po yung kinalaro ko. Yun pala po ay nagpapanggap lamang. Kung alam ko po sana na costume lamang yung mga palikpik, sana po ay hindi ko na sila ginulo sa tahanan namin. At kung nalaman ko po agad na costume lamang ang mga yun at nagpapanggap lamang silang serena, sana po ay pinatawag ko yung mga tunay na isda para hindi po napakapangit ng kanilang mga props at editing. 

Narinig ko lamang po na bigla akong sumikat. Headline daw po ako sa TVPatrol at ANC. Hindi ko po akalaing ang ganoon po palang insidente ay pagkakakitaan pa kahit makakasama sa industriya ng turismo sa maliit naming bayan. Sana po ay naririnig ako ng aming patron na si San Juan (Batangas po ata ang kanyang apelyido), at ibulong kay Bathala ang aking paumanhin. Hiyang hiya po ako sa aking nagawa. Sorry po, jellyfish lamang. 

Lubos na gumagalang,

Dikya Dickson

PAGTATAPOS AT PAGSISIMULA ANG GRADUATION

DAHIL MAY MGA UPUANG MONOBLOC SA HARAP NG GRANDSTAND

Magsisimula na ang mga seremonya para mga magsisipagtapos sa UST. Bukas, magdaraos ng Baccalaureate Mass. Handang handa na ang mga upuang monobloc sa harapan ng grandstand. Malamang, pinaplantsa na rin ng mga graduates ang kanilang susuoting uniporme na mapupuno ng mga sulat-mensahe galing sa kanilang mga kaklase. 

Marami na naman akong makakasalubong bukas na pugto ang mata. Lungkot na lungkot dahil hindi na sila malimit magkikita ng kanilang mga dabarkads. Hindi na sila makakapag-usap ng matagal-tagal, na sa totoo lamang yung mga kaibigan din naman nila ang kalimitang pinagtsitsismisan. Kung sino ang wala, sya ang pagtatawanan. Hehe! 

Magtitira naman kayo ng luha para sa Commencement Exercises (na tinatawag naman sa UST na Solemn Investiture). Ito yung araw na magsusuot sila ng itim na toga at sumbrerong may borloloy. Tatanggap din sila ng nakarolyong papel na kunwari'y diploma dahil hindi pa nagagawa ang tunay na diploma. Hindi pa siguro napipirmahan ng Rector dahil abala sa pagmimisa at CBA negotiation. 

Marami ring imbetadong speaker na dadaanin sila sa mga quote, malakas na boses, at makisig na damit. Ilan sa kanila hindi naman sila ang nagsulat ng talumpati. Ipinasulat sa kanilang ghostwriter na dalubahasa sa cut-and-paste. Bilang pagpapakita ng appreciation, prinaktis na rin ng mga magsisipagtapos ang pagpalakpak at pagtayo. Ilan lamang yan sa mga eksena sa Graduation. Tinatawag itong "pagtatapos" sa wikang Filipino. Commencement exercises naman sa wikang ingles na ibig sabihin ay "pagsisimula". Bakit kaya ganun? Siguro nga, isa itong pagtatapos at pagsisimula.

Pagtatapos ng pagpupuyat para magbasa at gumawa ng term paper. Pagsisimula naman ng pagpupuyat para sa utos ng manager na wala namang overtime pay.

Pagtatapos ng pagsisip sa mga teacher upang makakuha ng magandang grade at maging cum laude. Pagsisimula naman ng pagsisipsip sa employer para makakuha ng mabilis na promotion.

Tapos na rin ang pagtambay sa lovers' lane, pagkain kay Ate Eva ng mga putaheng may corn at carrots, pagtulog sa de-aircon na library, at pagpapractice ng social dance sa plaza mayor. Magsisimula namang tumambay sa Starbucks para magmukang sosyal. 

Tapos na rin ang paghihirap ng mga magulang upang maigapang ang kanilang pag-aaral. Simula naman ng kanilang kalbaryo dahil wala silang makitang trabaho. O kung may trabaho man, kakarampot naman ang sweldo. 

Kaya, hwag ninyong sanang kalilimutan ang mga pangaral ng unibersidad sa inyo. Unang una na dyan ang 3Cs: Commitment, Competence, at Compassion. Kung paano kayo payayamanin ng mga yan, diskobrehin nyo na lang. Pangalawa, ipakita ninyo ang ibig sabihin ng motto ng UST: Veritas o Truth. Kahit maraming beses kayong nangopya ng inyong assignment at sa mga pagsusulit, i-push nyo pa rin ang pagiging makatotohanan. At pangatlo, Karunungang may dangal. Kapag naging OFW na kayo sa Dubai o Singapore, wag kalilimutan ang mga yan. 

Hwag nyo ring kalilimutan ang mga itinuro ng mga propesor ninyong pag-iisip na kritikal. Kung natutunan nyo talaga ang mga tinuturo nila, humanda na kayo. Malamang-lamang isusuklam kayo ng mga obispo at babansagan kayo ng Varsitarian na "Lemons and cowards". :)

Panghuli, magpapirma na kayo ng mga clearance bago pa kayo maghabol sa mga administrator na mamamasyal na sa Boracay. Good luck sa buhay! Lagi nyong tatandaan ang sinasabing kabataan ang pag-asa ng bayan. Kayo ang pag-asa ng nasa transisyong bayan. Kayo yun! Dati kami ang mga kabataan. Kaya, hwag nyo kaming tularan. :)