Sa Pagsakay sa Dyip

Malupit pala kapag inabutan ka ng rush hour sa may U-belt (Legarda, Recto area). Nagsimulang mag-abang ng masasakyan nang 6pm. Nakasakay sa siksikang jeep nang 7:30pm. Makikipagpalitan ka talaga ng mukha sa mga commuter. Kapag tumigil ang jeep o fx, para kaming mga piranha na nakikipag-agawan.

Bakas sa hitsura ng mga tao ang pagkabagot, baka manunuod pa sila ng Juan dela Cruz. Iniisip ko yung game ng Ginebra. At, nakasakay na nga ako. Ginamit ko na ang diskarte ni Shaider sa pagsakay. Tinalon ko na, parang pagsakay ni Shaider sa Babilos.

Sa unahang bahagi ng jeep ako napasakay. Libre ang amoy ng alimuom. Buti na lang at hindi na masyadong matrapik sa Aurora Blvd. Epektibo rin naman kahit paano ang Bus ban sa Maynila. Nabawasan ang mga G. Liner (Gapang Liner daw ibig sabihin nun) na ginagawang terminal ang kalsada.




Kaso sobrang lakas ng sound sa jeep. Sa aking palagay, kung nasa kabilng jeep ako, malamang eksakto ang lakas ng sound. Imaginin nyo na lang kung gaano kalakas yun para sa amin na nakasakay sa loob. Kinabog ang nananahimik kong tutuli.

Humanga ako sa drayber na kayang kayang marinig ang “bayad po”. Agad agad naka-akma ang pag-abot ng barya. Kaya nga lamang tuwing sumisigaw ng “Ma, sukli ko po?”, mahirap ata marinig dahil sa lakas ng sound. Hehe!

Pagkarating ko sa bahay, isang galong tubig ang aking nainom. Pampalit yun sa mga ipinawis ko.

Masaya pa rin ang karanasan sa kalsada. Konteng training pa at maaari na akong maging ninja. Magagamit ko yun kapag panahon na at sasakupin na ng mga taga-Mars ang mundo.

NinjaProblems

Gutom na gutom ako kanina pagkatapos ng klase (12-1pm). Pero nagsasawa na akong kumain sa Ate Eva’s. Memorized ko na ang lasa ng sisig at kung anu ano pang ulam doon na may corn and carrots sa gilid. Siguro ganun rin ang nararamdaman ng mga varsity player ng UST na libre kumain dun. 

Wala naman akong budget para kumain sa tokyo tokyo o kaya sa pancake house sa car park. Kung mapapadaan ka sa mga kainang yon, masasabi mong marami rin namang mayaman o nagyayaman yamanan sa USTe. Umuwi na lang ako. Mahirap kumain sa UST eh. Kung mayroon silang sossy problems, meron naman akong “ninja problems”. 

Pag-uwi, may nadaanan akong Chinese restaurant sa may Santa Mesa. Malapit lamang siya sa linya ng mga motel. Madalas tinatawag na “biglang-liko”, malamang dahil urban story na maraming biglaang lumiliko na lamang sa mga establishment doon para magpalamig, pwede ring para magpainit. Kung ano man ginagawa dun, bahala na sila dun. Ingat lang sana sila at baka ma-Bayola. 




Nakita ko sa simpleng resto ang tagline na “Mura na, masarap pa!” Dahil wala akong pera, bawal talaga ang magkunwaring mayaman. Pumarada ako sa gilid. Madaming kumakain. Karamihan nakamotor. Siguro naniningil sila ng pautang, naisipang magmerienda. Pwede ring nagkarera, nanalo yung isa ng 100 piso, inilibre yung mga natalo niya. Nakiupo na rin ako.

Masarap ang hitsura ng mami. Parang cheap na version ng Ma Mon Luk. Cheap rin yun, pero mas cheap pa dun. Tapos tumaas ulit ako ng kamay para humingi ng siopao bola bola. Paborito ko yung bola bola, tapos may itlog na medyo maalat. Swabe ang kombinasyon. 

Seryoso ang mga kumakain. Puro nakatungo at humihigop ng mainit na sabaw ng mami. Hindi na iniisip na baka sabaw iyon ng nilagang medyas. Binudburan ng chili sauce. Nakakagana kasi ang maanghang. Kaya siguro kada table mayroong chili sauce, para ganahan kumain at umorder pa lalo. 

Sa hapag-kainan ng mahihirap, siguro bawal maglagay ng chili sauce. Bawal ganahan dahil wala namang pambili. Dadaanin na lang sa inum ng tubig, didighay, at sasabihin sa sariling “salamat! busog na ako.” 

Nilagyan ko rin ng chili sauce yung mami ko. Dalawang patak lang, mapapasipol ka na sa anghang. Dahil gusto kong sumarap yung mami, lalong di ko makain dahil sa napasobrang anghang. Hehe. Bakit ba naman iba’t iba ang timpla ng chili sauce na yan. Sa iba, kahit ilang sandok na ang ilagay mo hindi pa tatalab. Ito naman, ilang patak lang iinit na ang katawan mo. Kaya siguro napaparami ang bumibiglang liko. Chili sauce ang may kasalanan. 

85 pesos ang binayaran ko. Mami, siopao, at maliit na RC cola. Libre na dun ang kalamansi, extra sabaw, at sound sa radyo na si Nikoleyala at papa jack ang nag-iingay. 

Sulit na sulit ang kain ko sa chinese chinesan na restaurant. Kahit mga Chinese ngayon kinokopya na. Bahagi pa rin ito ng aking paghahanda na maging isang ganap na ninja.